Ngojay

Barudak pating belecet.. paudag-udag.. paheula-heula. Lalumpatan tengah sawah ngaliwatan unggal galengan ka kalèrkeun...

tuluy mudun ka wahangan..  anu katelah cipada.

teu lila èta barudak nyarieun bendungan dina palebah wahangan nu teu garihal teuing ku batu, ngan aya hiji batu badag di sisi, ngahaja paragi nyèngclè, ngajleng atawa nareundeun baju jeung calana.

Batu pating kecebuk dialung-alungkeun kana bendungan, baturna nu sèjèn mendetan liang-liang antara batu make gebog jeung  jukut meunang ngahaja ngarabutan ti bèh tonggoh.

 kira-kira sajam,  geus jero bendungan tèh malahan mun si Kuswan ancrub mah pasti laput.

Geus jero kitu mah atuh nya puguh...

Gajleng.. gajleng.. Gujubar... gujubar...

Barudak Marotah.. sakapeung silih lelepkeun, silih surungkeun, komo mun ningali aya baturna nu katingali jiga asa-asa rèk ancrub mah.

Keur aranteng mandi... pok si Undang nyarita bari ngajega na luhureun batu... “yeeuuhhh urang boga duit salawè, ku urang rèk dialungkeun, saha nu meunang, jadi milikna”.. kituna tèh bari ngalungkeun duit kanu wahangan jejerona.

Atuh teu wudu... gajleng.. gajleng.. eta barudak pating garajleng... dina jero cai ogè silih tèjèh, silih lelepkeun.

Nya puuguh... duit salawè tèa jang harita mah.. cukup jang bekel sakola tilu poèeun... bisa meuli èlod, cilok, sitrun jeung kurupuk jengkol bi Juhayah... matak nyaan pahibutna tèh dina jero cai, bari teu paduli nanaon.

Sawatara kitu... si Undang singhorèng geus boga niat cèlèdèk ti bareng indit kènèh... sabot baturna pahibut parebut duit tèh manèhna mah ngumpulkeun baju jeung calana nu mèmang digarundukkeun na luhureun batu, bari tuluy belecet balik ka kidulkeun.

Ah deuh teu wasa nuluykeun kadituna mah...